O Finach. Chyba.

Dziś przewodnim tematem dla odmiany nie będzie alkohol. Choć w sumie być powinien bo cóż jest ważniejsze w życiu samotnego faceta na obczyźnie? Do pewnego wieku dziewczyny, później kobiety, później już tylko alkohol. Jest też wersja dla miłośników C. Wurst, ale ponieważ ja jestem w tej kwestii konserwatystą więc pozostanę przy dziewczynach i kobietach. Nie będę opisywał walki z publiczną pralką – wczoraj bitwę przegrałem –nie dość że pralka się nie uruchomiła to jeszcze permanentnie wyłączyła. Panika – kończą się czyste ciuchy!!! Więc nie o pralce i nie o alkoholu. Będzie o Finach. Słysząc Fin zazwyczaj wyobrażamy sobie blondynkę o jasnej cerze, długich włosach, szczupłą, oczytaną, inteligentną, znającą kilka języków, bezpruderyjną i ubraną tylko w telefon marki Nokia. A i jeszcze duże te, no …błękitne oczy ;-). Ja wiem że panie wyobrażają sobie Fina inaczej ale to moje wyobrażenia wiec od oczu wara! Dla odmiany myśląc Finka … ja wspominam moją pierwszą Finkę. Duża litera jest jak najbardziej usprawiedliwiona – te kształty, te ząbki … i 15 cm stali ;-). No, ale ja tu sobie żarty robię a miało być o Finach. Z tych których widziałem to bardziej fińskie są Finki niż Finowie. One to często jasny blond, błękit, oczy, języki itd. A oni …jacyś tacy …mało fińscy. Ale fenotypem nie będę się zajmował. Rzecz w tej innej fińskości – niedługo po przybyciu do Finlandii nastąpiło spotkanie w ramach grupy projektowej mające dopasować twarze do nazwisk itd. Itp. Integracja połączona z alkoholową dezintegracją. Zapakowano nas na wynajęty stateczek. Lokalne piwo „Misiek” (czyli Karhu) lało się ostrożnie. Po dotarciu na wysepkę Kotiluoto (skalisty kawałek ziemi wystający z wód zatoki Helsińskiej) delikatnie grillowaliśmy i piliśmy Miśka. Część towarzystwa oddawała się grze w molkky …no czaaad grać na Kutiluoto przy Karhu w molkky! A kilku Finów rozebrało się i poszło do sauny. Luuuuuz, jeszcze nie kojarzyłem twarzy, nie znałem maili ale już wiedziałem jak wyglądają - bez Nokii ;-). Dla dopełnienia obrazu Fina – tydzień czy dwa później mieliśmy wewnętrzne spotkanie firmowe. Taki kwartalny przegląd prezentacji, tabelek – w większości typowy korporacyjny koktajl . Nietypowe było to że każdy miał flaszkę Miśka w ręku, a niektórzy – pewnie o większym zacięciu proekologicznym to nawet po 2 Miśki. I tak sobie miśkowaliśmy do samego końca prezentacji. Po czym … jak to Finowie – zrzucili ciuchy i do sauny żeby miśkować jak ich Pan Bóg stworzył. Ja oczywiście – dupa wołowa – nie mogłem za bardzo miśkować. Wcześniej umówiłem się na wspinanie. No … po prostu dupa wołowa! Ale jako że wolno bo wolno ale jednak się uczę to z niecierpliwością oczekuję – jak nigdy dotąd - następnego spotkania firmowego i wspólnego omawiania wyników kwartalnych!
Taa, miało nie być o alkoholu tylko o Finach – ale mówiąc o Finach nie da się nie wspomnieć o procentach. I o saunie. I o hokeju. I o nartach biegowych. Ale ponieważ na hokeju się nie znam i na nartach nie biegam to skupię się na … ekologii.
PS. 01. Dziś idę przytulać Miśki –koleżanka z projektu wyprawia parapetówkę.
PS.02. Kutiluoto to mała wysepka – kilkadziesiąt metrów szerokości , ze sto długości – trochę drzew, sauna, kilka budynków – wszystko do wspólnego użytkowania. Takich wysepek jest tu setki (?), tysiące(?) i jeżeli tylko masz jak tam dopłynąć to droga wolna – możesz grillować, palić ognisko itd. Infrastruktura jest wspólna – przystań, miejsce na ogniska, zadaszony grill … Trzeba tylko uważać bo na części wysepek jest również infrastruktura wojskowa – stanowiska artyleryjskie itd. Część z nich jako dziedzictwo historyczne jest ogólnie dostępna, część dostępna jest tylko dla Finów a część jako wciąż używana pozostaje zamkniętym terenem wojskowym

Komentarze (0)