Newark-on-Trent, Field of Honor

Zazwyczaj jestem pełen zazdrości – jak w Anglii funkcjonuje to co różni polscy nadęci własną ważnością politycy nazywają polityką historyczną. Wiem oczywiście że na terenie Anglii od prawie 500 lat nie toczono żadnej wojny i że Imperium Brytyjskie miało czas żeby pewne sprawy dopracować. Ale i tak zazdrość bierze. Kiedy szukałem danych o polskich cmentarzach wojskowych to najłatwiej było znaleźć dane na stronach brytyjskiej organizacji zajmującej się opieką nad grobami żołnierzy byłego imperium. I – tu drga mi żyłka i wściek bierze – jeżeli już jakieś dane można znaleźć na stronach polskich to są to dane fragmentaryczne i zazwyczaj do dupy. Można zapomnieć o znalezieniu takich danych na stronach webowych ambasady, która teoretycznie powinna umożliwiać takie poszukiwania, ale już ze znalezieniem na stronach tejże jadłospisu ze spotkania ambasadorów na grzybobraniu – niema żadnego problemu!
Władysław Sikorski. To znane nazwisko i często wspominane przy różnych okazjach …Po tylu latach w Anglii wstyd mi się zrobiło że nie byłem na jego grobie – to … wstyd. Więc po znalezieniu adresu cmentarza – oczywiście na stronach brytyjskich – ruszyłem z Yatesbury do Newark-on-Trent, na największy polski cmentarz w Wielkiej Brytanii. Wyszło mi że będę tam po zmroku, ale … tu wyszła polszczyzna – uznałem że to nawet lepiej. Pierwszego dnia listopada nad polskimi cmentarzami unosi się łuna … brakuje mi tego widoku i tego poczucia więzi z przeszłością, więc pomyślałem że nie będzie źle posiedzieć po zmroku na polskim cmentarzu … Taaa, zupełnie nie pomyślałem że brama będzie zamknięta a przechodzenie przez mur w dość mocnym deszczu to głupi pomysł. Wyszło więc na to że przejechałem kilkaset kilometrów po to żeby pocałować cmentarną bramę. Cóż, wstyd … Następnym razem będę lepiej przygotowany.

Komentarze (1)